دیروزانه

زن و مرد جوان پس از گذران چند سال زندگی مشترک، با برنامه ریزیهای فراوان تصمیم به بچه‌دار شدن گرفته‌اند. جواب مثبت آزمایش آنها را شاد و هیجان‌زده کرده. از جمله تفریحات زوج جوان رویابافی در مورد کودکی است که قرار است به زودی قدم به دنیا بگذارد. آنچه آنها در مورد کودکشان در ذهن دارند، نوزادیست در زیباترین شکل ممکن، با چشم‌هایی شهلا، پوستی مهتاب‌گون، لب‌هایی به سرخی آتش، جلوتر که می‌روند کودک را آرام‌ترین و منطقی‌ترین کودک زمین تصور می‌کنند. کودکی که کمترین گریه و بهانه‌گیری را دارد. هر زمان که به او تذکری بدهی بی‌ حرف اضافه قبول می‌کند در مدرسه بهترین دانش آموز است، هوش‌بهری دارد که تمام تیزهوشان جهان در مقابلش کم می‌آورند. در مهمانی‌ها اجتماعی‌ترین و مودب‌ترین بچه در تمام فامیل و آشناست. هر وقت بچه همسایه و دوست و آشنا کاری خلاف نظر آنها انجام میدهد به نظرشان بی ادبی می آید و در اولین عکس العمل هر دو می گویند: «بچه من اگر از این کارها بکنه …» رویا می بافند و نمی دانند با این رویاهای بی نقص چگونه خود را از واقعیت ناگزیر که حول حضور هر کودکی شکل می گیرد دور می کنند و بدتر آنکه نمی دانند دارند خود را به دام خطر می اندازند. روانشناسان می گویند والدین خاصه مادرانی که تصور آرمانی در مورد نوزاد به دنیا نیامده خود دارند، اغلب دچار افسردگی می شوند. چون کودک با خود مسائل و مشکلاتی خواهد آورد و نقطه به نقطه شبیه تصورات غیرواقعی والدین خود نخواهد بود. بنابراین با کوچکترین مشکل والدین به دام ناراحتی، افسردگی و حتی عصبانیت می افتند. پس در کنار رویابافی‌های جذاب، نگاهمان را به کودک و زندگی‌ای که انتظارمان را می کشد واقع‌بینانه و خود را آماده پذیرفتن کلیه شرایط تازه کنیم.

منتشر شده در مجله «پیام زن»